Beton zoals dat vandaag de dag wordt toegepast in gebouwen en andere constructies werd ontdekt in 1850 door de Engelsman Joseph Aspdin.

 

De Romeinen wisten echter al in de tweede eeuw voor het begin van onze jaartelling hoe ze beton konden maken. Het beton, dat in de Romeinse tijd bestond uit steengruis vermengd met vulkanisch gesteente, maakte de bouw van grotere koepels en bogen mogelijk door zijn stijfheid en relatief lage gewicht.

Beton bestaat in alle gevallen uit een bindmiddel (cement) met toeslagmiddelen zoals zand of grind, vermengd met water.

 

De hoge sterkte ontstaat door een chemisch proces tijdens de uitharding van het beton.

 

Door een ijzeren bewapening te gebruiken wordt het belangrijkste zwaktepunt van beton, de broosheid, opgeheven. Voordat de Romeinen beton uitvonden en in de periode tussen het verloren gaan van het procédé en de herontdekking was steen het belangrijkste bouwmateriaal voor grote constructies.